Eerste weekjes Kenia!

Hier dan eindelijk een berichtje vanuit Afrika. Het heeft even geduurd voordat we internet op onze laptop hadden, maar het is gelukt!
We zitten inmiddels alweer 2 weken in Kenia. De tijd gaat eigenlijk best snel!
Hier mijn eerste verhalen over de ervaringen in Kenia.

Woensdag 4 september stonden we dan op het vliegveld. We waren er ruim van tevoren. Maar helaas waren het een aantal spannende uurtjes. Want het zag er naar uit dat ik niet mee kon! Mijn boarding pass en paspoort kwamen blijkbaar niet overeen. Ik moest naar de service balie om een nieuwe boarding pass aan te vragen. Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Het lukte niet om het om te boeken. Intussen tikte de klok maar door. Daar stonden we dan met betraande oogjes. Ik zag het al voor me dat ik met mijn koffers terug naar huis moest. Ze kwamen met het voorstel om een nieuw ticket van 1000 euro te kopen. Alsof het niks is! Maar uiteindelijk na veel gedoe was het dan toch gelukt om mijn ticket om te boeken. Wat een opluchting!
Inmiddels was het al bijna tijd om door te gaan. Dus vlug inchecken en mijn koffers afgeven. Tijd om afscheid te nemen hadden we amper. Met een lach en een traan zijn we als een gek naar de paspoortcontrole gevlogen en verder naar de gate. Gelukkig allemaal nog op tijd!
Ons vliegtuig zou om 11.15 vertrekken, maar het werd steeds later. Er waren 3 passagiers die zich agressief gedroeg tegenover personeel en andere passagiers. Deze 3 passagiers moesten uit het vliegtuig, maar ook hun bagage moest uit het ruim gehaald worden. Dit duurde enorm lang, waardoor we pas na meer dan een uur de lucht in gingen. Dus dat zat ook al tegen.
Het was voor ons allebei de 1e keer vliegen, dus het was wel even spannend. Het was prachtig weer, dus we hadden mooi uitzicht.
Toen het ongeveer half 7 was, werd het opeens heel snel donker. In minder dan een halfuur was het pikkedonker.
Om kwart over 9 landden we. Doordat het vliegveld in Nairobi is afgebrand, werden we eerst met een bus naar een grote tent gebracht, de ‘aankomsthal’. Daar aangekomen moesten we ons visum aanvragen. Er stond een enorm lange rij, dus daar hebben we ook ruim een uur gestaan. Gelukkig ging het aanvragen van het visum wel goed! Daarna moesten we verder lopen naar de volgende tent. Overal koffers, zomaar neergesmeten. Dat werd zoeken! Gelukkig had ik al snel mijn koffers gevonden. Maar helaas, 1 koffer was kapot. Er zat een scheur/gat in. Dat kon er ook nog wel bij. Alles ging echt fout die dag! Dus wij naar de Bagage Service, waar we ook weer lang moesten wachten. Ik kreeg een formulier voor vergoeding. Eindelijk konden we dan naar de uitgang. De zoon van het gastgezin stond te wachten met een bordje met onze namen erop. Ik had wel medelijden met de zoon en dochter, zij stonden al vanaf 8 uur te wachten en het was inmiddels al 23.15. Toen snel de taxi in en op weg naar het gastgezin. Onderweg nog even snel gepind.
In Kenia rijden ze allemaal aan de linkerkant, dus dat is wel wennen. Tijdens het rijden is het vooral ontwijken van hobbels, bobbels en kuilen in de weg. Dus soms rij je opeens aan de rechterkant van de weg.
Uiteindelijk kwamen we dan aan bij het gastgezin. We werden warm ontvangen. De gastmoeder was erg lief en gastvrij, meteen een dikke knuffel.
Het was inmiddels al half 1 of later. Dus we wilden wel snel gaan slapen. Ik kreeg wel even een shock toen we ‘onze slaapkamer’ te zien kregen. We moesten in de keuken gaan slapen. Daar staan 2 stapelbedden en 1 normaal bed. Je hebt totaal geen privacy en het ziet er oud uit. Als je naar het dak kijkt, zie je de golfplaten, soms met een stukje zeil bedekt. Ik dacht: neeee, waar ben ik terecht gekomen?! De vloer bedekt met allerlei verschillende stukjes zeil met veel gaten erin. Het is zoveel anders dan in Nederland. Geen normale toilet. Nee een gat in de grond waar je moet plassen en dan met een emmertje water moet doorspoelen. Bij het tanden poetsen wilde ik de kraan open draaien, maar er kwam geen water uit. Er werd verteld dat er maar 1x per week water komt, dit slaan ze dan op in grote emmers en vullen dit elke keer bij. Dat is toch wel erg raar hoor. Niet even je handen kunnen wassen onder de kraan.

We wilden snel gaan slapen, we waren totaal op. Dus even snel omkleden en snel in bed. Maar ik kreeg mijn koffer niet open! Alles zat die dag echt tegen. Ik had het op dat moment wel even taai! Waarschijnlijk was er zo hard met mijn koffer gegooid dat mijn slot dus ook kapot was gegaan. Daar zat ik dan om 1 uur op mijn knietjes op de grond met mijn koffer. Ik heb alle 999 codes geprobeerd en het lukte niet. Ik wilde terug naar huis! Maar dat kon nou eenmaal niet, we zouden morgen wel verder zien, eerst slapen!

De volgende dag konden we eerst lekker uitslapen. Onze begeleider kwam ons rond 10 uur ophalen om naar het Watoto Wema Centre te gaan. We moeten eerst een klein stukje lopen, dan stappen we op de bus. Dat is even heel iets anders. Kleine busjes (matatu) waar ongeveer 12 stoelen in staan. Als we instappen, zie ik een kip onder een stoel liggen met zijn poten aan elkaar gebonden. De muziek staat zo hard dat je elkaar amper kan verstaan, typisch Afrikaanse muziek. De busreis kost 40 Keniaanse Shillings. Dit komt overeen met ongeveer 40 cent. De ene keer betaal je 30 Keniaanse Shillings, de andere keer 40 en soms 50. Sommige conducteurs zijn eerlijk en vragen aan iedereen hetzelfde, sommige denken ‘oh dat zijn blanke mensen, die hebben voldoende geld, dus vragen we meer’.
De reis duurt ongeveer een half uur. Als er file is, dan gaat de bus gewoon via de berm, ook al kom je dan bijna in botsing met andere auto’s.
Als we bij de Quikmart zijn, gaan we met de pikipiki naar het Watoto Wema Centre. Met zijn tweeën achterop de motor met keiharde muziek. Geweldig, wat een ervaring!
Aangekomen bij het Watoto Wema Centre, maken we kennis met de medewerkers en vrijwilligers en daarna krijgen we een rondleiding. Het Centre is eigenlijk best wel groot, maar er ontbreken nog veel dingen. Er is een aparte zaal voor de meisjes en jongens, waar ze slapen. Verder zijn er 2 klaslokalen, 1 voor de jongere kinderen (3,4,5 jaar) en 1 voor de oudere kinderen (6,7,8 jaar). Ook is er een keuken waar de huisvrouw het eten kookt voor de kinderen. Het toiletgebouw staat verderop. Ik schrik er van. Het ziet er heel onhygiënisch uit! Ze hebben ook nog geiten, kippen en konijnen.
Om 1uur is het tijd voor de lunch. Een enorm bord met rijst en bonen!
Na het eten mochten we de lerares helpen met het lesgeven. Zinnen op het bord schrijven met woorden die ontbreken en de kinderen moeten dan het juiste woord invullen.
Om half 4 zijn de lessen afgelopen. Rond 4 uur zijn we terug op de piki piki richting Quikmart gegaan en daarna met de matatu naar ons gastgezin. Moe van alle indrukken zijn we vroeg in bed gedoken.

Afgelopen donderdag zouden we naar het kindertehuis gaan. Maar in de ochtend wilde Marin wat geld uit haar koffer pakken, maar kwam ze tot de ontdekking dat er veel geld weg was. Ook Karina was geld kwijt en toen ik in mijn koffer keek miste ik ook wat geld. De avond ervoor was ik mijn oordopjes al kwijt, maar ik dacht misschien liggen ze ergens in de kamer. Maar nu Marin en Karina ook geld kwijt waren, wisten we het wel zeker: we zijn bestolen! Gelukkig waren onze laptops, camera’s en telefoons er nog wel, alleen geld, oordopjes en een camerakabel waren weg. We hebben toen onze begeleider maar gebeld om te vragen wat we moesten doen. Ze zei dat we aangifte moesten gaan doen bij de politie. Daar gingen we dan, op zoek naar het politiebureau. Zo dat is wel even iets heel anders dan in Nederland. Een klein hokje met 2 tafeltjes. Computers hebben ze niet, alles wordt opgeschreven in een groot boek. Nadat alles was opgeschreven, kregen we een briefje mee met een nummer erop. We moesten de volgende dag maar terug komen. We liepen naar buiten, daar kwam een agent naar ons toe en zei dat we even 10 minuutjes moesten wachten en dan zouden er 2 rechercheurs met ons komen praten. Nou de 10 minuutjes werden er op z’n Keniaans wel 30 minuten. Maar toen kwamen er 2 rechercheurs naar ons toe met van die grote geweren, ze wilden mee gaan naar ons huis om te kijken of er inbraaksporen te vinden waren. Nou, dan voel je je wel veilig als je over straat loopt met 2 van die mannen met enorme geweren. Helaas konden ze geen braaksporen vinden. De gastmoeder was op dat moment niet thuis, ze wilden haar graag wat vragen stellen. Dus ze zouden om 6 uur terugkomen.
Rond 5 uur kwam onze begeleider langs om te vragen wat er nou precies was gebeurd. De gastmoeder wist inmiddels ook wat er gebeurt was. Het was kwart over 6 en de rechercheurs waren nog niet langs geweest. We dachten dat ze niet meer zouden komen. Maar om kwart over 7 kwamen ze nog eens aankakken. Iets wat heel normaal is in Kenia. Ze vroegen allerlei dingen aan de gastvrouw en de zoon, die er inmiddels ook was. Uiteindelijk moest er een huiszoeking plaatsvinden bij de zoon. Hij woont om de hoek en heeft een sleutel van het hek. Daarom werd hij ook verdacht. Wij mochten gewoon mee! We voelden ons wel een beetje schuldig tegenover de zoon, omdat we hem niet verdachten.
Aangekomen in zijn kamer, begon de huiszoeking. Een heel klein kamertje waar het een enorme bende was. Alles werd doorzocht. De muziek stond op en het werd zowaar nog heel gezellig en een gekke boel! Uiteindelijk is er niets gevonden en is de zaak gesloten. Maar het was een hele beleving om dit allemaal mee te maken!

Tot snel!

Liefs, Jacintha