Begrafenis

Het is inmiddels alweer 2 weken geleden dat ik een blog heb geschreven, dus ik zal jullie weer eens bijkletsen over wat er hier allemaal gebeurd.

In het Watoto Wema Centre ben ik nog druk aan het werk geweest in de office. Ik heb nieuwe lijsten gemaakt van alle kinderen en een aantal nieuwe dossiers voor de kinderen die nog geen dossier hadden.
Ook heb ik geholpen met de brieven voor de sponsors. De kinderen hadden allemaal een brief geschreven voor hun sponsor die ik dan moest controleren en adresseren. Leuk om te lezen wat de kinderen er allemaal inzetten!
Af en toe heb ik ook nog een dagje lesgegeven, dit om te voorkomen dat ik mezelf ga opsluiten in de office ;-) Ook na alle informatie die je leest in de dossiers is het wel fijn om eens een dagje les te geven.

Begin deze maand is er een nieuwe vrijwilliger in het gastgezin gekomen. Een Nederlandse jongen van 24 jaar, waardoor onze privacy wel iets wordt beperkt ;-) Hij gaat kledingboxen maken voor alle kinderen in het Watoto Wema Centre.

Woensdag 30 oktober kregen we te horen dat Mercy, de dochter van Lusweti (één van de directeuren van het WWC) was overleden. Ze was 14 jaar oud.
Mercy had heel zware epilepsie. Ze had ongeveer 3 aanvallen per dag. De medicijnen die ze moest slikken waren heel duur (1000 shilling per dag) en hielpen niet echt. Mercy zat sinds 2 weken op een speciale school waar ze ook sliep.
Tijdens een epilepsieaanval heeft ze een hartstilstand gekregen waardoor ze is overleden.
Afgelopen donderdag was er een herdenkingsdienst voor alle kinderen uit het Watoto Wema Centre.
Er was een bus gehuurd en die zou ons naar het huis van Lusweti brengen. Het was zo gepland dat de bus om 12 uur bij het Watoto Wema Centre zou zijn. Maar het ging natuurlijk op z’n Keniaans; de bus kwam pas rond half 2 aan. Alle kinderen en vrijwilligers in de bus gepropt, gingen we op weg naar het huis van Lusweti. Het was ongeveer een halfuurtje rijden. Voor de kinderen was het meer een uitje. Ze gingen met een grote bus ergens naartoe, wat voor hun natuurlijk een groot feest is. Ze hadden volgens mij niet echt door wat we nu precies gingen doen.
Aangekomen bij het huis van Lusweti mochten wij (de vrijwilligers) naar binnen. De kinderen bleven buiten. Wij mochten niet naar buiten omdat dit te gevaarlijk was. Veel mzungu’s (blanken) bij elkaar kan ervoor zorgen dat er een kleine aanslag wordt gepleegd. Mensen kunnen denken; veel mzungu’s dus veel geld.
Buiten werd de herdenkingsdienst gehouden met de kinderen en de pastoor van Mercy. Ze gingen zingen en bidden. Ondertussen kregen wij binnen iets te eten en te drinken. Na ongeveer 3 uur was de herdenkingsdienst afgelopen en konden we naar huis.

Afgelopen zaterdag was de begrafenis van Mercy. We moesten om half 8 in town zijn, dus vroeg uit bed. We zouden daar opgehaald worden door een grote bus. Toen we in town waren, hebben we eerst een halfuur moeten wachten. Lusweti belde op dat we met de matatu naar het mortuarium moesten komen. Ongeveer een kwartiertje later waren we daar. Ook daar moesten we weer een kwartier wachten. Toen hebben ze de kist naar buiten gehaald en op een plateau onder een afdakje gezet. De familie en andere aanwezigen gingen daar omheen staan terwijl er een kleine toespraak werd gehouden en gebeden.
De moeder van Mercy stortte op dat moment helemaal in. Ik heb nog nooit iemand zo hard zien huilen. Wat een verdriet had die vrouw! Zo’n jonge moeder die haar kind moet verliezen is vreselijk. Moeder was 16 jaar toen ze Mercy kreeg.
Toen werd de kist in een busje gelegd. Deze bus was bedoeld voor de kist en de naaste familie. Er was een andere grote bus gehuurd voor ons (de vrijwilligers) en de andere aanwezigen.
Terwijl we stonden te wachten heb ik mijn ogen uitgekeken. Een kist werd bovenop een matatu gezet, vastgebonden en daaroverheen werd een stuk plastic gedaan. Dit is een manier van vervoeren van overleden mensen die niet genoeg geld hebben om een bus te huren met plaats voor een kist erin.
Toen iedereen in de bus zat, konden we op weg naar Kitui. Kitui is de plaats waar de moeder van Mercy vandaan komt. Het is ongeveer 4 uur rijden vanaf Nairobi. Het was de bedoeling dat we rond 1 uur daar zouden aankomen. Maar we vertrokken pas rond 10 uur / half 11.
Tijdens de busreis stond de muziek gewoon aan en de mensen praatten en lachten. Zo anders dan in Nederland! Later ging de muziek uit en begonnen er een aantal vrouwen te zingen.
Ongeveer 25 km voor aankomst ging de bus met de kist erin kapot en kon niet meer verder rijden. De kist werd uit de bus gehaald en moest bovenop de grote bus worden vastgemaakt. Best een raar idee dat je dan onder een kist met een lijk erin zit. De mensen uit de andere bus moesten bij ons erin. Er bleven nog een aantal mensen achter.
Het laatste stuk was een weg met enorm veel hobbels en bobbels waardoor je soms bijna van je stoel af trilde of een stukje omhoog veerde. Dan moest ik denken aan Mercy die in de kist bovenop de bus lag. Ik wil niet weten hoe het lichaam eruit zag na de reis.
Na ruim 6 uur rijden kwamen we aan in Kitui. Er stond een grote tent met allemaal stoelen. De kist werd voorin op een tafeltje gezet. Mensen uit de buurt hadden voor eten gezorgd; rijst met geit, de buik van een koe en nog een ander dier.
Terwijl we aan het eten waren, werden er speeches gehouden. Ondertussen kwamen er een paar mannen aanlopen en gingen de kist opmeten. Het graf was van tevoren al gegraven maar blijkbaar was het niet groot genoeg. Dus terwijl er speeches werden gehouden, haalden een paar mannen de handvaten van de kist.
In Nederland is het altijd doodstil, maar hier waren de mensen gewoon aan het praten en liep alles maar een beetje door elkaar.
Na de speeches gingen we naar het graf. Het was niet op een begraafplaats maar een paar meter van het huis van de grootouders van Mercy.
Toen we aan het graf stonden werd de kist erin gelegd. Daarna mochten iedereen een handje zand erbovenop gooien. Als laatste werden de bloemen op de kist gelegd.
Om het graf heen lagen er stenen en daarbovenop werd een golfplaat gelegd. Daarover overheen kwam een laag cement. In Nederland word een graf altijd volgegooid met zand, maar hier blijft het dus leeg.
Waar ik echt van stond te kijken was het feit dat er de hele dag door foto’s werden gemaakt. Een vrouw vroeg ook aan mij; wil je een foto maken als ik zand op de kist gooi?
Verderop waren alle foto’s opgehangen en kon je dus foto’s uitzoeken en kopen. ‘Als herinnering aan de begrafenis van Mercy’, werd er gezegd.
Nadat Mercy was begraven gingen we terug naar de tent. Wat me opviel was dat iedereen gewoon gezellig aan het praten was en het leek alsof ze niet echt beseften dat Mercy net was begraven.
Het was de bedoeling dat we in die grote (party)tent bleven slapen. Maar het ging waaien en regenen waardoor de tent dreigde om te vallen. Het was ook heeeeeeel koud!
Toen zijn ze gaan kijken of er in de buurt een mogelijkheid was waar we zouden kunnen slapen. Uiteindelijk kwam de bus ons ophalen en zette ons een eindje verderop af. Daar zouden we kunnen slapen. Met z’n tweeën op een kamertje. Ik was al blij dat we iets hadden en dat het daar warm was! Maar toen ik alle insecten zag, begon alles toch wel een beetje te kriebelen. Op de grond overal torren en andere insecten, brrr! Het was niet normaal hoeveel insecten daar waren.
Gelukkig hing er in ons kamertje een klamboe. Maar er was geen haak en in de klamboe zaten grote gaten, dus moesten we maar zonder klamboe gaan slapen. Snel het licht maar uitgedaan en proberen te gaan slapen.
Halverwege de nacht voelde ik opeens een beest op mijn zij neer komen. Even later voelde ik via mijn arm iets omhoog kruipen. Ik keek en zag opeens een grote spin. Iieehhh!
Echt lekker geslapen heb ik die nacht niet, ik voelde alles kriebelen. ;-)
De volgende dag zouden we om 8 uur vertrekken. Maar natuurlijk moesten we weer een uurtje wachten. Rond 9 uur werden we opgehaald en gingen we terug naar de plaats waar Mercy was begraven. Daar kregen we een ontbijt; brood met Keniaanse thee.
Na een uurtje gingen we dan eindelijk richting de bus. Maar voordat we echt vertrokken was er weer een halfuur voorbij.
Gelukkig ging de terugreis heel wat sneller. We gingen nu over een snelweg. Nou ja snelweg, ook wel iets ander dan in Nederland. Een snelweg waar mensen en geiten oversteken.
Na een kleine 5 uur kwamen we dan eindelijk aan in Nairobi. We hebben toen even boodschappen gedaan en even iets gegeten en zijn daarna snel naar huis gegaan en ben ik lekker vroeg mijn bed in gedoken.

Zo zie je maar, ook in Kenia gebeuren er minder leuke dingen. Het was een hele ervaringen om een begrafenis hier mee te maken!

Tot snel!

Liefs, Jacintha