Reisverslag t/m 25 februari 2014

Het heeft even geduurd maar hier dan weer eens een verhaaltje. Nog maar drie weken te gaan en dan alweer terug naar Nederland, de tijd gaat te snel! Er is inmiddels weer veel gebeurd, dus bereid jezelf maar voor op een lang verhaal ;-).
Dinsdag 11 februari zijn Marin en ik samen met Marjolein naar Kibera geweest. We hadden in town afgesproken en zouden eerst langs het politiebureau gaan omdat we waarschijnlijk wisten wie onze spullen had nadat we beroofd waren.
Eén van de Duitse vrijwilligers had een vriendje opgedaan in Kenia. Hij woont in Kibera. Ze had wel eens tegen ons gezegd dat haar vriend in gestolen goederen handelt. Dieven komen naar hem toe met gestolen spullen en hij verkoopt ze dan weer. We mochten dit tegen niemand anders zeggen. Een aantal dagen nadat wij beroofd waren, kwam ze naar mij toe en zei dat ze een soortgelijke camera zag als die van Marin en ook een Samsung telefoon had gezien bij haar vriend. Maar we zouden het niet kunnen terugkopen omdat we dan naar de politie zouden moeten gaan om te zeggen dat we onze spullen terug hadden en dan zou haar vriend in de problemen komen. Marjolein kwam met het idee om naar de politie te gaan om hem aan te geven. Misschien had die Duitse vrijwilliger op facebook gelezen dat wij in Mamba Village waren, haar vriendje toen ingelicht en heeft hij een paar mannen op ons afgestuurd. Die Duitse vrijwilliger wist tenslotte precies welke spullen wij hadden. Het is misschien allemaal een beetje vergezocht maar ze had ook van haar gastgezin gestolen, dus waarom zou ze dit niet doen?
We gingen naar het politiebureau waar we ook aangifte hadden gedaan. Daar werd ons verteld dat we naar een politiebureau in Kibera moesten gaan omdat daar ‘de verdachte’ woont. Aangekomen in Kibera zijn we eerst naar het project van Marjolein geweest. Een naaiatelier waar wasbaar maandverband wordt gemaakt. Het wasbaar maandverband wordt uitgedeeld op scholen. Ook worden er kleding en tassen gemaakt. Er werken twee vrouwen, ze moeten per week een bepaald aantal maandverbandjes maken. Als ze daarmee klaar zijn, mogen ze kleding en andere dingen maken.
We zijn daar een poosje geweest, hebben geholpen met stof knippen en hebben geluncht. Daarna zijn we naar het politiebureau in Kibera gegaan. Daar ons verhaal gedaan en ze wilden graag foto’s van die jongen zien. Ik liet eerst wat foto’s op mijn telefoon zien, daarna hebben we een paar foto’s laten printen. We hebben best een tijdje moeten wachten maar in Kenia is niets saai, dus ook dit was niet saai. Er kwamen steeds meer mensen en als mzungu’s trek je toch al snel de aandacht. De foto’s werden door veel mensen bekeken en na een tijdje wisten ze wie het was en waar hij woonde. Een man (niet van de politie) was naar het huis van de ‘verdachte’ gegaan maar hij was niet thuis. Zijn moeder had gezegd dat hij om 7 uur zou thuiskomen. Er zou iemand op de uitkijk gaan staan en zodra hij gezien zou worden, zou de politie worden ingelicht en zouden ze hem kunnen arresteren. Omdat het inmiddels al best laat was, hadden we besloten om in Kibera te blijven slapen. Eén van de vrouwen (Rose) die in het naaiatelier werkt had nog wel een plekje voor ons over.
De politie zou ons bellen wanneer hij gearresteerd was.
Marjolein heeft ons toen meegenomen naar een punt waar je over de sloppenwijken kunt kijken. Als je op dat punt staat kan je het begin en het einde van de sloppenwijk zien. Kibera is een sloppenwijk waar 1 miljoen mensen leven. Ongelofelijk!
Daarna gingen we weer terug naar het naaiatelier om te wachten tot Rose klaar zou zijn. Rond 20.30 uur liepen we richting haar huis. Zij woont ook in de sloppenwijk, een huisje van modder gemaakt. We werden heel gastvrij ontvangen door haar man en haar kinderen. Ze lieten ons veel foto’s zien, hebben gezellig gekletst en gegeten. Nadat we gegeten hadden was het inmiddels alweer 22.45 uur. De wc is buiten in een hokje en wordt gedeeld met vele andere huisjes. Een soort campinggevoel, met je wc-rolletje naar de wc ;-).
Ze hadden een klein matras neergelegd waar Marin en ik op moesten slapen. Echt geslapen heb ik niet. De volgende morgen om 5 uur stonden de kinderen en Rosa al op. De scholen beginnen hier al heel vroeg. Wij lagen nog half te slapen terwijl zij over ons heen stapten.
Om 7 uur werd Marin gebeld door de politie. We moesten naar ‘Makina’ komen en vanaf daar zouden we dan naar het huis van de ‘verdachte’ gaan.
Toen we binnenkwamen in zijn huis/kamer zat hij daar en nog een andere jongen. Hij ontkende alles en er waren geen spullen meer te vinden in zijn huis. Hij had tenslotte de hele nacht de tijd gehad om die spullen weg te halen. Toen ik hem vroeg waarom zijn vriendin dan heeft gezegd dat hij gestolen spullen verkoopt en zij soortgelijke spullen als die van ons had gezien, antwoordde hij: misschien heeft ze me verkeerd begrepen of maakte ze een grapje. Nou, als ze dat meerdere keren zegt is het geen grapje meer en over zulke dingen maak je geen grapjes.
Helaas geen spullen voor ons maar bij is in ieder geval wel flink geschrokken want dezelfde avond kreeg ik nog een paar boze berichtjes van zijn vriendin. We weten zeker dat hij onze spullen in handen heeft gehad maar er was helaas geen bewijs.
We hebben het in ieder geval geprobeerd en hebben weer heel wat meegemaakt. Slapen in een krottenwijk doet niet iedereen ;-).
Vorige week dinsdag hebben we alle kledingboxen afgemaakt. De kinderen zijn er erg blij mee! De volgende dag zijn we begonnen met het schilderen van het toiletgebouw. Het is nog meer werk dan ik had gedacht. We zijn begonnen bij de jongens. Alle deuren zijn inmiddels geschilderd. We moeten nu het plafond en een stuk van de muren nog schilderen. Ook de buitenkant moet nog worden geschilderd, dus voorlopig zijn we daar nog wel even mee bezig!
Afgelopen vrijdag zijn we naar de diploma-uitreiking van Cathy geweest. Cathy is één van de meiden uit het Watoto Wema Centre. Ze is geslaagd voor haar kappersopleiding.
We hadden instructies gekregen hoe we naar haar school moesten gaan. We moesten eerst naar Kayole en vanaf daar matatu 20 nemen en aan de conducteur vragen of hij ons wilde droppen op de plek waar we 19/61 konden nemen en dan zouden we met matatu 19/61 naar ‘dilligent hair college’moeten.
Waarschijnlijk had de conducteur ons er helemaal verkeerd uitgezet. Want vanaf daar ging geen matatu 19/61. Vervolgens maar aan iedereen vragen of ze wisten waar ‘dilligent hair college’ was, maar niemand wist het. Uiteindelijk kwam er weer een bus, de conducteur stapte uit en vroeg ons waar we heen moesten. We zeiden dat we naar de ‘dilligent hair college’ moesten. Ze keek wat moeilijk en zei toen ja, stap maar in. Of dit nou de goede bus was betwijfelen we maar niemand wist waar het was dus waagden we de gok maar.
Uiteindelijk kwamen we op de weg naar Buruburu. Nou, dat was dus niet de bedoeling dus toen zijn we maar weer uitgestapt. Marjolein opgebeld en zij had ons nieuwe instructies gegeven want het bleek dat de diploma-uitreiking in ‘kayole sociall hall’ was en niet in de school zelf. Dus toen weer terug van Buruburu naar Kayole. Dit keer werden we er wel goed uitgezet. De diploma-uitreiking was inmiddels al een halfuurtje bezig. We liepen de zaal binnen om ergens te gaan zitten maar toen kwam Marjolein en zei: ze willen dat jullie voorin komen zitten. VIP plaatsen. Hmmm omdat we mzungu zijn moeten we maar voorin komen zitten.
Een diploma-uitreiking gaat er hier wel iets ander aan toe dan in Nederland. Modeshow, muziek, toneelstukjes, presentaties en natuurlijk allerlei mensen die wat zeggen. Alle gediplomeerden hadden een zwart met paarse jurk aan en zo’n hoedje op. Ziet er wel heel leuk uit! Alles wordt gefilmd en er worden honderden foto’s gemaakt.
Een aantal uurtjes later begonnen ze dan eindelijk met het uitdelen van de diploma’s. Ook hiervan moesten natuurlijk heel veel foto’s gemaakt worden. De foto’s die gemaakt waren, werden ook meteen afgedrukt zodat de gediplomeerden leuke foto’s van zichzelf konden meenemen. Daarna werden we door de directeur van de school nog meegenomen voor lunch met allemaal andere mensen. Lunch om half 5 ’s middags.
Na de lunch gingen we met een bus terug. Marjolein had gevraagd of hij stopte bij ‘Naivas’ (supermarkt). Ja, daar zou hij stoppen. Maar hij ging een andere kant op. Hij bedoelde blijkbaar een andere Naivas dan Marjolein. Dus het duurde weer even voordat ik eindelijk thuis was.
Zaterdagavond ben ik nog naar een dokter geweest. Vanaf vrijdag voelde ik mezelf niet echt fit. Veel buikpijn, hoofdpijn, duizelig en erg moe. Ik had zaterdag bijna de hele dag geslapen en voelde me heel slap. Mijn huisbroer kwam ’s avonds en zei misschien heb je wel malaria. Laten we maar even naar een dokter gaan. Dus op zaterdagavond om half 9 nog even naar de dokter. Een medical clinic die in Saika zit, het plaatsje waar ik woon. Hij zei dat het geen malaria en niets ernstigs was. Ik kreeg drie verschillende medicijnen mee die ik dan 2-3 x per dag moest innemen. Dus weer terug naar huis, medicijnen ingenomen en naar bed gegaan.
De volgende voelde ik mezelf nog niet beter, eigenlijk alleen maar slechter.
Maandagochtend ben ik samen met Aldrin (huisbroer) naar een hospital in Komarock geweest. Omdat alles hier zonder afspraken gaat, moet je hier soms best even wachten. Zeg gerust een paar uurtjes. Omdat ik mnzungu ben kreeg ik nog voorrang (soms dan weer een voordeel dat je blank bent).
Het was een heel aardige en grappige dokter. Hij dacht dus wel aan malaria. Ik moest bloed laten prikken. In Nederland krijg je dan zo’n bandje rond je bovenarm. Hier hebben ze dat niet en gebruiken ze gewoon een handschoentje.
Even een kwartiertje wachten en toen weer terug naar de dokter. Hij zei: je hebt malaria. Pfff nee! Daar zat ik nou echt niet op te wachten. Maar met medicijnen moet het allemaal weer goed komen. Ik hoop maar dat ik er snel weer bovenop ben, want ik heb helemaal geen tijd om ziek te zijn.
Tot snel!
Liefs, Jacintha