Reisverslag 26 januari 2014

Het heeft even geduurd maar nu weer eens een verslag uit Kenia.
Afgelopen weken ben ik lekker aan het werk geweest in het Watoto Wema Center, in de ochtend geef ik meestal les en in de middag ga ik verder met het beschilderen van de boxen.

Ik geef les aan de kinderen in baby class, nursery class, pre-unit en class1. Het is erg leuk om les te geven. Wel is het verschil in niveau erg groot. Vorige week is er een jongen van 7 jaar binnen gekomen die nog niet kan lezen, schrijven en ook nog geen Engels spreekt. Hij moet daarom ook beginnen in nursery class.
Het is wel erg grappig dat de kinderen mij onbewust Swalhili leren. Ik had afbeeldingen op het bord getekend (stoel, tafel, meisje, haan, bal) en de kinderen moesten dan het Engelse woord zeggen. Als ze dan het Engelse woord niet wisten, zeiden ze het woord in Swahili, dus zo leer ik steeds meer van hun taal;> Dat is wel erg leuk, want de kleine kinderen kunnen vaak nog niet zo goed Engels spreken.

's-Middags ben ik druk met het beschilderen van de kledingboxen, inmiddels zijn er negen boxen helemaal klaar. Het is veel werk om ze allemaal te beschilderen, maar het wordt wel erg mooi en de kinderen zijn er heel blij mee!

Vorig weekend zijn we naar Mamba Village geweest. Dit is een krokodillenboerderij waar je ook struisvogels kunt zien. Het was er heel groot en ontzettend mooi!
We zijn eerst naar de krokodillen geweest. Ze liggen heel stil en het lijkt soms net alsof ze dood zijn.
Sommige hebben hun bek ook de hele tijd open.
Ze hebben geen tong en krijgen maar 1 keer per week te eten. Dan wel meteen 6 kilo tegelijk.
Eén van de verzorgers klom over het hek heen en prikte de krokodil met een stok. Toen kwam hij wel in beweging.
De grote krokodillen en de kleine krokodillen liggen gescheiden, omdat de kleine anders worden opgegeten door de grote krokodillen.
De verzorger vroeg aan mij wil je misschien een krokodil vasthouden? Oepss, dat vond ik toch wel een beetje eng. Maar hij klom al over het hek en kwam terug met een baby krokodil van ongeveer 40-50 centimeter. De onderkant voelt een beetje glibberig aan en de bovenkant heel ruw.
Er waren ook nog schildpadden te zien. Ik kreeg dan ook een schildpad van ongeveer 25 cm doorsnee in mijn handen gedrukt.
Aan de andere kant kon je de struisvogels bekijken. Die beesten zijn nog groter dan ik had verwacht en eigenlijk zijn ze heel erg lelijk haha.
Je kon ook nog op een paard of een kameel rijden. Een paard vind ik niet zo bijzonder, kun je in Nederland ook, maar een kameel leek me toch wel Leuk!! Dus hoppa op die kameel. Toch wel even goed vasthouden als ie opstond en weer door zijn knieen ging.
Verder kon je er lekker rondlopen. Het was geweldig weer en het was daar zo mooi dat ik totaal niet het idee had dat ik in Nairobi was. Ik had meer een vakantiegevoel. Af en toe vergeet ik ook wel eens dat ik hier voor stage ben haha.
We hebben er lekker gegeten: een wrap gevuld met kip en paprika en een sausje, frietjes en salade.
Daarna zijn we neer geploft op het gras en hebben we genoten van het weer, uitzicht en de rust.
Het was een topdagje!
Totdat we teruggingen naar Town, helaas liep deze dag iets minder leuk af. We zijn beroofd. De derde keer al dat er van mij gestolen werd!
We gingen in de matatu terug naar Town. We zaten op de één na laatste rij. Halverwege kwamen er 3 mannen de matatu in. De eerste man zei dat ik achterin moest gaan zitten. Ik was moe en dacht oke, doe ik wel. De achterste bank is nooit zo comfortabel omdat je weinig ruimte hebt, dus ik dacht misschien is het daarom. Ik was overdonderd en misschien was het de manier waarop hij het zei dat ik het maar deed.
Er kwamen 2 mannen naast mij zitten. Ze zeiden dat ik mijn gordel aan moest doen omdat er verderop politie zou staan en als je het niet zou doen, zou je worden gearresteerd. Ze zaten maar te klieren met die gordels, ze zeiden steeds dat ik de verkeerde had. Ik probeerde er geen aandacht aan te schenken, maar ze maakten me pissig!
Opeens zei Marin, hij heeft mijn camera, toen keek ik in mijn tas, de rits stond 10 cm en mijn mobiel en portemonnee waren weg. De mannen waren al uitgestapt. Het is allemaal zo snel gegaan. Misschien 2 minuten. Ze kwamen in de matutu, begonnen over die gordels en hebben toen spullen uit mijn tas gepakt en zijn uitgestapt. Ik let altijd goed op mijn tas, maar ze hebben me afgeleid met die gordel. Eén van hen praatte de hele tijd en waarschijnlijk heeft de ander toen zijn hand in mijn tas gestoken. Ik heb totaal niets gemerkt!
Ik was wel even in chock, kon het niet geloven, het ging zo snel!
Een vrouw die voorin zat, zei dat ze het gezien had, maar dat ze niets kon/durfde te zeggen omdat ze bang zijn voor de gevolgen. Ze kunnen zo een mes pakken.....
Ik was blij dat ze mij niets hadden aangedaan. Wat als ik was blijven zitten......? Misschien maar beter om daar niet over na te denken.
De mensen in de matutu waren ook geschokt en hadden wel met ons te doen.
Eenmaal terug in Town zijn we op zoek gegaan naar een politie bureau.
Bij de Railway station zat er ééntje. We gingen naar binnen en werden meteen geholpen. Achter tralies was een balie en daar stond een politieagent die de aangifte opnam. Daarachter waren de cellen. Door een kleine opening keek je dan in de ogen van criminelen/gevangen. Heel erg prettig voelde ik me dan ook niet. Op het moment dan wij er waren, mochten ze ook nog even uit hun cel. Op minder dan 2 meter stonden ze dan voor je!! En sommige keken zo eng uit hun ogen.
We moesten alles opgeven wat er gestolen was. Dit werd allemaal opgeschreven in een groot boek. Nee, geen computer! Daarna kwam er een andere man. Hij zei dat we mee moesten lopen. We gingen naar een ander gebouw. Hier moesten we al onze gegevens opschrijven en de gestolen spullen. Daarna heeft hij een rapport opgemaakt, zodat we dit kunnen laten zien bij de verzekering in Nederland.
Toen zijn we naar huis gegaan. Zonder telefoon, zonder portemonnee.
Mijn pinpas, creditcard, rijbewijs, Id, verzekeringspasjes allemaal weg. En dan ook mijn telefoon, wat baal ik daar van zeg!
Ik had ook mijn foto camera in mijn tas zitten, maar die hebben ze niet mee genomen. Elke keer denk ik had mijn camera nu maar mee genomen en niet mijn telefoon. Zonder telefoon kan je echt weinig, niet even snel een berichtje sturen, niet even dit en niet even dat. Blijkbaar was ik toch nogal gehecht aan mijn telefoon.

Dezelfde avond kwam de nieuwe vrijwilligster vanuit Nederland. Ze is kapster en wil 1 van de meiden in het Watoto Wema Center leren om Westers haar te knippen. Dus ik kan ook nog een keer als proefmonster zitten. Ze verblijft 3 weken en haar dochter komt 1 week later.

Ik heb inmiddels weer een ander Keniaans nummer: +254714719606.
Gelukkig had ik nog een andere telefoon vanuit Nederland meegenomen die nu goed van pas komt!

Tot snel maar weer!

Liefs, Jacintha